Dit aanvaarden van jezelf is inherent aan alle dieren en kan het best begrepen worden door naar de natuur te kijken. In Puerto Madryn, in Argentinië, komen ieder jaar dozijnen zwarte walvissen zich voortplanten in het kalme water bij het schiereiland Valdés. Het is een indrukwekkende ervaring om zo dicht bij zulke enorme dieren te komen. Het zijn de grootste dieren ter wereld en mogelijk ook de sterkste en toch is alles wat ze uitstralen liefde. Dat is ongelooflijk, het is het enige dat je voelt. Deze grote kolossen zijn een en al vrede en liefde. Ze kijken je lodderig aan vanuit het fonkelende water alsof je een vreemd insect bent en dan duiken ze weer naar beneden.
De wijfjes komen met hun jongen, die tweeduizend liter melk per dag drinken. De moeders zijn dus vooral bezig met het voeden van hun jongen. Het jong wil ook niets anders, hij zou met plezier tienduizend liter melk naar binnen werken. Maar als de moeder het beu is om hem te voeden, rolt ze zich op haar rug zodat het jong niet bij de tepels kan. Dan slaat het jong haar met zijn staart in een poging om haar te vermurwen. Het is geen kleinigheid om door een babywalvis met zijn staart bewerkt te worden, maar moeder walvis blijft in volmaakte vrede liggen. Ze laat haar jong zijn kleine woedeaanval uiten en zij rust verder uit, ook als hij echt vervelend wordt. Zij veroordeelt zichzelf niet, denkt niet “Ik zou niet zo gauw moe moeten zijn, ik geef mijn kinderen niet genoeg, arme stakkers.” Dieren veroordelen zichzelf nooit. Voor hen is alles volmaakt.
Wanneer de moeder is uitgerust, leert ze haar jong hoe het uit het water moet springen. Het is een waar schouwspel om de moeder te zien springen, een bewegend gedicht. Als het jong het probeert na te doen, weet je niet wat je ziet! Het slaat hard met zijn buik op het water en is absoluut niet indrukwekkend. Maar zijn moeder zegt niet: “Och god, je kunt er niets van. Ik schaam me voor de andere walvissen! Ik moet wel een slechte leermeester zijn…” Nee. Ze blijft het gewoon voordoen en het jong blijft oefenen tot ze volmaakt één worden en precies gelijk springen.
De natuur oordeelt niet. Die is slechts liefde, die is slechts, volmaakt in het moment, want zij redeneert niet voortdurend. Dat is het wezen van verlichting.