Het stadsbestuur van Montevideo in Uruguay maakte kennis met mijn systeem en vroeg me een openbare lezing te geven voor meer dan driehonderd gehandicapten. Het evenement kreeg overheidssteun en werd ook gesponsord door een landelijke busmaatschappij, die er mensen uit het hele land naartoe bracht. Ze kwamen aan in rolstoelen, sommigen met het syndroom van Down, anderen autisten, blinden, doven. Het was een eer om het systeem met deze groep te delen, want ze waren zeer dankbaar dat ze eraan konden deelnemen.
Een van de deelnemers was geboren zonder armen of benen. Voor de meesten van ons zou dit een enorme handicap zijn. Maar was deze vrouw daardoor beperkt? Nee. Toen ik haar leerde kennen, had zij juist haar rechtenstudie afgerond en zag er erg naar uit om met haar praktijk te beginnen.
De passie en de vreugdevolle aanwezigheid van deze vrouw hebben mij diep geraakt. Ze straalde een geluk uit dat ik bij niet veel mensen gezien heb. Ze kende duidelijk een vrijheid die niet vaak voorkomt in deze wereld. Haar hart was gericht op de schoonheid van elk moment, en ze vond veel vreugde in haar creativiteit. Ik was zo geraakt door de mate waarin ze aanwezig was, dat ik haar vroeg: “Weet u dat u volmaakt bent zoals u bent?”
Ze keek me aan met een lach waarmee ze de hele zaal kon vullen. “Ja, Isha, ik weet dat ik volmaakt ben zoals ik ben,” antwoordde ze. Tranen vulden mijn ogen.
U kunt het vreemd vinden dat iemand met wat wij beschouwen als een ernstige handicap volmaaktheid kan bespeuren in zichzelf, maar ik heb geleerd dat als we het leven zien door de bril van de bewustwording van de liefde, er in alles volmaaktheid schuilt. Het was een inspirerende ervaring om met mensen om te gaan die volmaaktheid bespeuren in hun ogenschijnlijke handicap. Het werd me zo duidelijk dat er met geen van hen iets mis was! In wat de meeste mensen zouden beschouwen als shockerende onvolmaaktheid, vond ik in feite prachtige perfectie.
Datgene waar we onze aandacht op richten, wordt groter. Als we die richten op liefde, worden we liefdevoller. Als we ons richten op angst, worden we banger. Als we ons op dezelfde manier richten op onze beperkingen, beperken we ons nog meer en als we dingen beschouwen als “fout”, zullen ze nooit goed worden.