Ondanks dat steeds meer mensen van over de hele wereld zich om het milieu gaan bekommeren, valt me op dat we dit probleem op dezelfde manier aanpakken als de meeste situaties in ons leven: we vinden iets vreselijk verkeerd en we willen het aanpakken. Wanneer dit gebeurt, zoeken we onmiddellijk iemand om de schuld te geven. Maar door dat te doen, schuiven we onze eigen verantwoordelijkheid van ons af. Wanneer we buiten iets zien wat we niet leuk vinden, kunnen we ervoor kiezen om te klagen, of zelfs voor te vechten, maar om echt substantieel bij te dragen aan wat voor situatie dan ook, moeten we eerst verantwoordelijkheid nemen. Hoe neem ik verantwoordelijkheid voor iets als het milieu? Iets wat zo groots en ver verwijderd van mijn eigen handelingen lijkt te zijn? Ik wil niet zeggen dat het geen zin heeft om groenere keuzes te maken of je voetafdruk te reduceren, maar ik heb het hier over naar binnen gaan, om de wortels van het destructieve gedrag in jezelf te helen.
We hebben zoveel oordelen over wat er gebeurt in de wereld; de vernietiging van de regenwouden, het vergiftigen van onze oceanen… olielekken, stammen die gorilla’s afmaken om geld te verdienen om van te leven; al deze dingen gebeuren in de wereld, en het is logisch dat we daar wat aan willen veranderen. Maar wat is de wortel van al dit soort gedrag? Hebzucht, gebrek en gescheidenheid. We hebben het gevoel dat er niet genoeg is – niet genoeg natuurlijke hulpbronnen, niet genoeg geld, niet genoeg werk – maar ook al lijken dit nationale of zelfs globale problemen te zijn, dit gevoel van gebrek komt voort uit onze innerlijke toestand, ons eigen persoonlijke gevoel van incompleetheid.
Wanneer ik me niet vervuld voel, heb ik het gevoel dat ik iets tekort kom. Tot ik me heel voel, zal dit tekort mijn handelingen, mijn reacties beïnvloeden. Mijn geven zal niet alomvattend zijn, het zal niet onvoorwaardelijk zijn. Maar wanneer we innerlijke overvloed vinden, beginnen we alles in die overvloed te transformeren. Als ik overvloedig ben, laat ik geen enkel aspect van mezelf verhongeren. Als ik overvloedig ben, ga ik geen regenwouden afbranden. Als ik overvloedig ben, gooi ik geen gif in de oceaan. Dus ik word die overvloed, en omdat bewustzijn eenheid ervaart naarmate het verhoogt, beïnvloedt dit alle aspecten van dualiteit. Alles wordt die overvloed.
De film Avatar laat duidelijk zien hoe de mensheid iets ziet wat zij wil, en daarna het doel alle middelen laat heiligen door elk obstakel op het pad in de vijand te veranderen. Het was ongelofelijk om te zien. De hebzucht die de behoefte om het ‘onbereikbare’ te bezitten aandreef – de kostbare steen van de Na’vi – was een extreem voorbeeld van hoe we onze gretigheid en angst voor gebrek rechtvaardigen om te gaan vernietigen, om de ander in de vijand te veranderen. Uiteindelijk moeten we beseffen dat we allemaal verbonden zijn en dat onze ideeën gewoon ideeën zijn, dat de behoefte om te beschermen voortkomt uit angst, en dat het vermogen om te vernietigen om te beschermen ook voortkomt uit angst.
Dus wat is de boodschap die we hierin kunnen vinden? De boodschap is dat we onze ware essentie moeten vinden. We moeten beseffen dat we allemaal liefde zijn, dat we allemaal verbonden zijn en dat veel van de rollen die we hebben gespeeld hun doel niet meer dienen. We zijn net honden die achter hun eigen staart aanrennen – we blijven hetzelfde doen, maar toch verwachten we steeds een ander resultaat. Maar er was nog iets wat ik besefte door Avatar te kijken: uiteindelijk is het hetzelfde verhaal: goed vecht tegen slecht, en goed wint. Gelijk en verkeerd. In plaats van überhaupt de oorlog aan te gaan, kunnen we niet beter naar binnen gaan, onszelf leren helen en beseffen dat al het extern dat afwijzen eigenlijk ook een deel van ons is? Het is tijd om het verhaal te veranderen. Dat we iets altijd al zo hebben gedaan, betekent nog niet dat er geen alternatief is.
Laten we ophouden met de beschuldigende vinger naar een ander te wijzen, de schuld van ons afschuiven. Laten we naar binnen gaan. Als ons iets dwars zit, laten we dan vragen: ´Waar is dat in mijzelf? Hoe kan ik dat in mezelf helen? We kunnen niet in ons eentje de wereld veranderen, maar we kunnen wel onszelf veranderen. En dat, mijn lieve vrienden, is het meest opwindende, uitdagende en ongelofelijkste avontuur waar ik me ooit aan heb gewaagd.
Isha Judd is auteur van het boek Waarom lopen als je kunt vliegen?, waarin ze haar systeem voor zelfliefde en bewustzijnsexpansie uiteenzet. De Nederlandse versie zal medio april worden uitgebracht.
Op 15 april 2010 zal ze ter promotie van haar boek een conferentie verzorgen in Amsterdam en op 5 mei in Brussel. Ook zal ze in het weekend van 8 en 9 mei een seminar verzorgen in Brussel. Meer details zullen in de agenda worden gepubliceerd.