Wat we mooi vinden is nu eenmaal subjectief: het is een uniek perspectief dat onze innerlijke waarneming reflecteert. Door onze individuele herinneringen vinden we bepaalde dingen misschien geruststellend of mooi, terwijl andere mensen dezelfde beelden als storend of onaantrekkelijk zien. Mijn Britse Bulldog Elizabeth is daar een perfect voorbeeld van. Ik heb nog nooit een mooier wezen gezien. De liefde die ze uitstraalt, haar bijzondere persoonlijkheid, haar devotie… Ik vind al haar eigenaardigheden geweldig. Maar wanneer ik met haar over straat loop, grijpen moeders hun kinderen vast en klampen ze wanhopig tegen hen aan om ze uit de klauwen van dit woeste beest te houden. Dat is hoe waarneming nu eenmaal werkt.
Onze waarnemingen worden beïnvloed door onze ervaringen. Vaak worden we verblind door de angsten en trauma’s uit onze jeugd en kunnen we de schoonheid om ons heen niet meer zien. We hebben ons afgesloten van de wereld om onszelf tegen mogelijk gevaar te beschermen.
Maar hoe kunnen we het venster van onze waarneming reinigen, zodat we de wereld met nieuwe ogen kunnen zien, zoals een kind?
Wanneer je iets in je omgeving ziet wat je niet prettig vind, keer dan je aandacht naar binnen en focus op wat voor gevoelens er worden aangewakkerd. Vaak zul je merken dat er een bepaalde herinnering van een gebeurtenis uit het verleden aan vastkleeft, waardoor wat er nu gebeurt een emotionele lading meekrijgt. Als je jezelf toestaat om die emotie te voelen, dan zul je merken dat die innerlijke ontevredenheid verdwijnt en je datgene wat er nu gebeurt met meer onschuld en vreugde kunt ontvangen. Vaak zal datgene wat je ongemakkelijk deed voelen hierdoor ook veranderen, of zelfs helemaal verdwijnen. Dit is vooral belangrijk in onze persoonlijke relaties; de mensen die het dichtst bij ons hart staan, zijn onze duidelijkste spiegels. Vaak zijn de dingen die we in die mensen afwijzen juist aspecten van onszelf die we (nog) niet kunnen accepteren.
Ik heb jaren lang geprobeerd om de wereld te veranderen. Uiteindelijk besefte ik dat ik mezelf moest veranderen, en daardoor veranderde de wereld vanzelf mee. Wanneer we de wereld proberen te veranderen zonder dat hier innerlijke verandering aan voorafgaat, dan zal al ons werk voor niets zijn, want als je focust op wat er mis is, vind je gegarandeerd een eindeloze waslijst van problemen. Zelfs in een paradijs zouden we alleen maar die ene plastic fles zijn die op het strand is aangespoeld, of de vuilniszak die in de wind rondwappert. Plotseling verliest ons paradijs zijn pracht en praal, omdat de rusteloze geest het claimt als een project om op te focussen, het zoveelste probleem om je druk over te maken.
Wanneer we de liefde zelf beginnen te worden, zien we overal schoonheid in. Of het nu een raszuivere golden retriever is of een mager straatmormel – in iedere individuele uiting van onvoorwaardelijke liefde beginnen we schoonheid te zien. Deze schoonheid kun je alleen zien vanuit leegte: zonder de vergelijkingen en meningen die zijn opgebouwd door onze interacties met de maatschappij, onthult de ware schoonheid van de schepping zich aan ons. In leegheid reflecteert de spiegel van de wereld alleen het licht van liefde.
Schoonheid is subjectief, maar als we alle schoonheid objectief zouden kunnen bekijken, zouden we elke unieke uiting van het bestaan op deze planeet in zijn volmaaktheid kunnen zien. Als we voorbij de oordelen en meningen kunnen zien die ons afgescheiden houden, die landen, rassen en ideologieën verdelen, die de illusie van ‘ons’ en ‘hen’ creëren, de behoefte om wat ‘ons’ is te verdedigen en onszelf te beschermen tegen een schijnbaar vijandige en onvoorspelbare wereld.
Waar kun jij schoonheid zien? Als je om je heen kijkt, zul je het ontdekken. En als schoonheid subjectief is, kunnen we de wereld veranderen door onszelf te veranderen. Een betere wereld begint echt bij jezelf!