Na de hele dag goed gewerkt te hebben en lekker in een cafétje te hebben ontspannen, liep ik langs een jonge dakloze man. Hij droeg een werkoveral en een lange gebreide muts met een teddybeer op zijn hoofd. Best een interessante outfit!
Hij had een gitaar op zijn schoot en zat rustig wat te tokkelen, terwijl hij onhoorbaar iets voor zich uit mompelde. Hij leek een bepaalde onschuld in zich te hebben en was misschien verstandelijk gehandicapt of geestelijk gestoord. Ik rende een winkel in en haastte me snel terug naar mijn auto, met een miljoen gedachten in mijn hoofd. Ik liep opnieuw langs de jongeman en nu stond hij op zijn gitaar te spelen. Ik hoorde hem mompelen over hoe mensen maar gewoon zijn liedjes jatten wanneer hij staat te zingen!
Ik liep langs en zei: ‘Dat komt omdat je gewoon the man bent!’ Hij lachte en zei heel helder en duidelijk: ‘Hey man, kun je me wat geld geven zodat ik wat te eten enzo kan kopen…’ Ik was al half doorgelopen, maar draaide me om en zei: ‘Sorry, ik heb net het laatste beetje geld dat ik bij me had uitgegeven.’ En dat was helaas ook zo. ‘Geen probleem’, antwoordde hij. ‘God zegen je!’ Ik was in mijn haast al weer een stuk verder en zei nog snel over mijn schouder: ‘Bedankt, van hetzelfde!’ Amper een seconde later hoorde ik een ‘HEY!‘
Ik schrok me rot. Het was net een scene uit een film, waarbij de muziek en alles ineens ophoudt.
Ik stopte verschrikt en draaide me ok. Hij keek me aan. ‘Ik meende dat echt – God zegen je!’
Mijn adem verstokte helemaal, het was zo oprecht en vanuit zijn ziel. Ik zei: ‘Moge God jou ook zegenen, en ik meen het ook echt volledig!’
Ik liep verdwaasd weg en besefte dat ik een heel bijzonder moment had verknald.
Mijn spirituele mentor, B.T. Swami, had één kernprincipe: ‘Behandel alles en iedereen alsof het succes of falen van je spirituele ontwikkeling van dat ene moment afhangt.’ Het kernwoord hier is ELK. Van je familie en collega’s tot de kassajuffouw en de willekeurige dakloze die je tegenkomt op straat. Dat iemand me moest stoppen en ‘God zegen je’ moest herhalen, was een grote blunder van me.
Maar dat was niet mijn enige misstap, want ik had ook nog een ander kernprincipe van me verwaarloosd. Zo’n tien jaar geleden had ik een nieuwsartikel gelezen in de krant, het was een essay van een dakloze man die over zijn ervaringen op straat verhaalde. Daar stond iets in wat me altijd is bijgebleven:
Want het ergste van dakloos zijn, zo vertelde hij, was niet dat hij geen huis meer had, niet wist wanneer zijn volgende maaltijd zou zijn, of zelfs niet dat hij zijn waardigheid was. Nee, hij beschreef vol pijn dat het moeilijkste was dat hij nederig aan voorbijgangers vroeg of ze wat kleingeld hadden, en ze gewoon langsliepen zonder ook maar te erkennen dat hij bestond – dag na dag, week na week, maand na maand. Hij zei dat het niet alleen zijn hart brak, maar zijn ziel.
Dit bedroevende voorbeeld toont aan hoe belangrijk uitwisselingen tussen mensen zijn. Ik nam mezelf toen voor dat als een dakloze me ooit om iets zou vragen, ik hem altijd in zijn ogen zou aankijken en met mijn volledige aandacht antwoord zou geven. Zelfs als ik geen geld kan geven, is dat voor mijn gevoel wel het minste wat ik kan doen voor een medemens. Als de situatie het toelaat, vraag ik ook om hun naam en stel ik mezelf voor.
Dale Carnegie zei ooit al eens ‘Er is geen zoetere klank voor een mens dan zijn eigen naam.’ Zo’n simpel gesprekje kan een mens echt helemaal opbeuren. Misschien is het wel jaren geleden dat iemand nog genoeg interesse in hen toonde om alleen maar om hun naam te vragen. Kun je je dat voorstellen?
Het zijn onze ervaringen en interacties die ons leven diep en rijk maken. Simpele willekeurige gesprekken met dakloze mensen behoren tot mijn meest gekoesterde momenten. Ken je dat liedje van Everlast? God forbid you ever had to walk a mile in his/her shoes, ‘cause then you really may know what it’s like to sing the Blues… Door maar een paar momenten met iemand door te brengen, kun je al een positieve impact op iemands leven hebben.
Een dakloze heeft je niets anders te geven dan zijn woorden, aandacht, glimlach en zegeningen. Al het geld dat we vergaard hebben en alle dingen die we bereikt hebben, stellen allemaal niets voor als we deze dingen niet met heel ons hart aan iemand terug kunnen geven – wie het ook is.
In de Bhagavad-gita staat: ‘Een nederige wijze die ware kennis heeft, ziet een geleerde, zachtaardige priester, een koe, een olifant, een hond, en een verschoppeling allemaal als gelijk.’ We doen dit door het goddelijke te eren dat in ieder levend wezen is, wat ons allemaal gelijk maakt. Als we op zoek zijn naar ware balans, gezondheid en harmonie in alle aspecten van het leven, dan moeten we dit goed ter harte nemen.
Geschenken, juwelen en schatten zijn overal. Of de ware althans – die je niet kunt kopen met geld. De betaling is onze volledige aandacht voor het huidige moment voor onze interacties en omgeving. Een gebrek aan aandacht laat de kroonjuwelen van het leven aan ons voorbijgaan… Diamanten die door onze vingers heenglippen, en die we nooit terug kunnen krijgen.
Ik hoop dat mijn klungelige interactie ook anderen er aan kan herinneren hoe belangrijk het is om in het nu te leven en je volledige aandacht te geven aan iedereen en alles met wie of waarmee we in contact komen: de natuur, dieren, onze geliefden, of daklozen… Anders doen we niet alleen hun, maar ook nog onszelf tekort..
Adam Helfer
Adam ‘Omkara’ Helfer is een reiki-master, gediplomeerde gezondheids- en lifestylecounselor, bevoegd massagetherapeut, beoefent al 20 jaar bhakti-yoga als geïnitieerde brahmana, is een spiritueel adviseur, visionair, sportfanaat en veteraan van de ‘hardcore punk scene’ – allemaal in een.
Adam is de oprichter van Omkara World en heeft onlangs de DVD Intelligent Fitness uitgebracht.