Recessie. Economische crisis. Overal weerklinken deze woorden – van de bezorgde fluisteringen van collega’s en vrienden, tot de speculaties en voorspellingen van de media. Wie zal er zinken? Wie zal zwemmen? Hoe erg is het? Hoe lang zal het duren? Hoewel het als een schok kwam, is de huidige economische crisis een herinnering aan het oudste, meest alomtegenwoordige en meest voorspelbare aspect van het leven zelf: verandering.
Het enige wat zeker is, is verandering. In onze samenleveing hebben we bij verandering vaak de neiging om onze kop in het zand te steken. We proberen te doen alsof het niet bestaat. We worden rigide en zoeken toevlucht bij de illusoire blijvendheid van onze routines om ons veilig te voelen, om het gevoel te hebben dat we de touwtjes in handen hebben. Velen van ons werken ons hele leven om een stabiele omgeving te creëeren: een stabiele carrière, een betrouwbare partner. Maar zelfs de langste huwelijken kunnen alsnog in een scheiding eindigen, en zelfs de grootse rijkdommen kunnen tot niets slinken.
Het is bewonderenswaardig om materieel succes en betrouwbare relaties na te streven, maar als we hier ons gevoel van veiligheid uit willen halen, dan is het maar een kwestie van tijd voor we zullen vallen, omdat we ons huis op een zwakke fundering bouwen. We kunnen het nog zo hard proberen te negeren, maar we hebben geen controle over het vluchtige zand van de wereld, en dat zullen we ook nooit krijgen. Om ware stabiliteit te kunnen vinden, moeten we eerst de onstabiele aard van de dingen waar we op rekenen aanvaarden. Wanneer we ons bewust worden van het feit dat externe blijvendheid onmogelijk is, kunnen we datgene wat ons ware stabiliteit en veiligheid cultiveren: innerlijke vrede.
Er was eens een koning die een grote schilderwedstrijd aankondigde. Het schilderij dat vredigheid perfect uitbeeldde, zou niet alleen een prestigieuze titel krijgen, maar ook een groot stuk land en onvoorstelbare rijkdommen. Iedereen in het koninkrijk begon te schilderen! Zelfs mensen die nog nooit eerder hadden geschilderd, in de hoop dat ze toch konden meedingen naar de prijs. Na een aantal maanden goed na te hebben gedacht, had de koning nog maar twee schilderijen om uit te kiezen. Hij stelde ze tentoon in het paleis zodat iedereen ze kon zien.
Het eerste schilderij was van een ongerept meer, dat sereen over het canvas was uitgestrek; de uitgestrekte oppervlakte reflecteerde de besneeuwde bergtoppen met een perfecte helderheid. Iedereen die het schilderij zag, was stomgeslagen door de schoonheid van het schilderij. Dit zou vast en zeker de winnaar worden.
Het tweede schilderij was een beetje verwarrend. Het beeldde een soortgelijk meer uit, maar dan temidden een woeste storm – de woeste wind gierde door de bomen en de oppervlakte van het meer was een ruwe kolkende chaos. Wat was hier nou zo vredig aan? Iedereen was het er over eens: het eerste schilderij was perfect. Hoe kon dat andere schilderij daar nou aan tippen?
‘Kijk nog eens goed’, zei de koning in antwoord op al deze vragen. ‘Op het einde van de tak van die boom daar, zit een vogel. Hij zit daar, volslagen kalm, in absolute vrede.´
Dit is ware vrede; wanneer we vrede kunnen vinden temidden van de storm van het leven, hebben we ware vrede gevonden.
Omgaan met de recessie gaat niet over wat je doet, het gaat om hoe je bent. Word je bij onzekerheden opgeslokt door de zorgen en bekommeringen van het intellect? Of gebruik je deze kans om een dieper innerlijk anker, een stabielere fundering voor liefde en vertrouwen in jezelf?
De wereld verandert steeds sneller, dat is zeker. Met verandering komt onzekerheid, wat vaak weer tot angst leidt. We gaan naar een nieuw precedent toe, een wereld met verheffende waarden en vernieuwde hoop. Als we blijven vasthouden aan dat wat gaat komen, zullen we lijden. Het oude moet sterven om plaats te maken voor het nieuwe. Geboorte en dood liggen ten grondslag aan evolutie.
De wereld is heerlijk onvoorspelbaar, en net wanneer we denken dat we alles fijn in hokjes hebben geplaatst en hebben gecategoriseerd, zie je de koningin van Engeland knuffelen met Michelle Obama. Regels zijn er om gebroken te worden, en de wetten waar we vaak ons leven naar vormen, kunnen – onder de juiste omstandigheden – in één klap instorten. In onze zoektocht naar zelfontdekking, moeten we bereid zijn om onze ideeën en overtuigingen in twijfel te trekken en onze opvattingen over de wereld om ons het en ook het leven zelf uit te dagen. Als we temidden van verandering flexibel kunnen blijven en het vermogen hebben ons aan te passen, kunnen we de nieuwe kansen omarmen van een wereld die niemand zich nog kan voorstellen.
De financiële crisis is wat je er van maakt. Je kunt het als een bedreiging zien voor je veiligheid, of je kunt het als een hulpmiddel gebruiken om innerlijke stabiliteit te vinden. Soms kunnen onze grootste verliezen onze grootste kansen worden. Je kunt zwelgen in de as of getransformeerd verrijzen – het is aan jou hoe je deze situatie gebruikt om te groeien.